Hallo
Bert,
Ondanks
dat je je column pretentieloos noemde, heeft het me wel geïnspireerd. Er wordt
vaak gezegd dat een column meer iets zegt over de schrijver dan over de inhoud.
Dat zal ook voor mij gelden. Mijn stukjes zullen prachtige uitdagingen zijn
voor een psycholoog. Hoewel niet bewust, zal ik mezelf hier en daar voor schut
hebben gezet. Dus het wordt tijd om het nu bewust te doen.
Helaas,
de ogenschijnlijke vrouwelijke secundaire geslachtskenmerken die je jezelf
aanmeet, zijn bij mij nog niet van toepassing. Als ik echter af en toe om me
heen kijk bij generatiegenoten, dan wens ik hun veel T-shirts toe. Ach, mijn
tijd zal wel komen, maar tot dan zal ik iets anders moeten bedenken.
Laat
ik beginnen met de kerstman. Hoewel ik niet meer geloof, krijg ik elk jaar toch
netjes een presentje of twee. Vaak ook met een lekker gevat gedicht, snap jij
dat? Eén ding is zeker, hij weet het kind in mij altijd te vinden. Ook dit jaar
was het raak. Ik had er niet eens om gevraagd. Tussen al dat kado-geweld zat
een ei.
Geen
kippe-ei, struisvogelei of kievitsei. Zelfs geen Fabergé-ei. Het was een
dino-ei. Ja, een hele echte, made in Japan. Mijn hart sloeg over. De fetisj
voor dinosauria prullaria wakkerde gelijk aan. Een leifhebberij enigszins in
toom gehouden door schaamte. Dino’s zijn voor kinderen en gestoorde
wetenschappers, die graag met beiteltje en kwastje in harde grond liggen te
wroeten. En dan alles ingipsen en maanden later elke millimeter van dat fossiel
doorspitten. Prachtig, maar niet aan mij besteed. Ik wil ze op TV zien,
denderend mijn huiskamer in. Sauropodia, Theropodia of Mosasauria, het maakt me
allemaal niet uit. Ik absorbeer het en wil alsmaar meer. Eigenlijk zijn de
periodes voor de Trias en na het Krijt nog interessanter, maar laat ik niet
zover gaan.
Terug
naar het ei. Onder water en dan wachten. Wat zal het worden? Torosaurus,
Iguanodon of toch een raptor? Na ongeveer 24 uur worden de eerste barstjes
zichtbaar. Tergend langzaam laten de eerste contouren van het baby-kopje zich
zien. Hoe lang zal het duren? Hoe ga ik de kleine noemen? Hoe zal ik het
opvoeden?
Je
moet toch wat je vrije tijd.
Maar
Bert,
Wees
eerlijk. Als ik dan ook nog eens foto’s van het ei maak, ongeveer elke 12 uur,
en deze met mijn facebook-vrienden deel, dan sta je als volwassen kerel toch
wel aardig voor paal, vindt je niet?
